4. Cel misji

Tym razem dedykacja dla Kyoko za wielką wyrozumiałość i cierpliwość :D

 ~~

Było zimno.

Stałem u progu niewielkiego, okrągłego pokoju, w którym ściany były obłożone wielkimi regałami książek, a ponad nimi znajdowały się okna, gdzie rozwieszone były obrazy z portretami dawnych dyrektorów. Wydawało mi się, że chłód przeszywał całe moje ciało. Spoglądając na uchylone okiennice, za którymi było wręcz gorąco, śmiałem się w duchu z tego, jak bardzo nasz Dyrektor musiał tęsknić za swoimi zimnymi, rosyjskimi klimatami. Byłem pewien, że ten chłód to tylko czary, ale bardzo poważna twarz Wladimira Johnsona przyprawiła mnie o wątpliwości, czy to może była jego aura.

– Jeżeli będziecie wyjeżdżać zbyt często, nie mogę wam zapewnić wystarczającego bezpieczeństwa – po dłuższym milczeniu odrzekł grobowym głosem. Przyjrzał się mi i dwóm mężczyznom stojącym bliżej biurka. – Nie może to być zbyt częste, ktoś mógłby zacząć się domyślać.

– Zadbam o to, by wzywano nas w ostateczności – powiedziałem podchodząc bliżej i zatrzymując się pomiędzy Conradem i Morganem. – Pozostaje też korespondencja, ale ona się nie nadaje w takich okolicznościach. Szef Departamentu nie pozwoliłby na to byśmy w taki sposób się o wszystkim dowiadywali.

Dyrektor pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Korespondencja, owszem nie jest bezpieczna, ale są sposoby by wszystko do was docierało z Ministerstwa. Postaram się o to zadbać, bo nie chcę byście za często stąd znikali. Wiem, że jesteście naprawdę dobrymi Aurorami, ale od teraz gracie tylko jedną rolę: zwykłych nauczycieli. Pamiętajcie o tym.

W trójkę przytaknęliśmy, a ja dodałem z uśmiechem:

– Dyrektorze, nie urodziliśmy się wczoraj. Znamy powagę sytuacji.

– Mam nadzieję – odrzekł spokojnie Wladimir i wstał z krzesła. – Już wszystko uzgodniliśmy, jesteście wolni.

Razem z Conradem i Morganem ruszyliśmy ku drzwiom. W pewnym momencie zatrzymał mnie jednak głos Dyrektora.

– Lang…

Odwróciłem się i tym razem nie ujrzałem poważnego, pełnego grozy starca. Jego smutne oczy wyrażały tylko wielką nadzieję.

– Pamiętaj, wszyscy na ciebie liczymy.

Kiwnąłem głową i wyszedłem pewny siebie z gabinetu.

***

To był bardzo nerwowy dzień.

Zaczęło się z pozoru niewinnie. Jako pierwszy z dormitorium wstałem, umyłem się, ubrałem w mundurek. Potem jeszcze trochę wysprzątałem łazienkę, w której znalazłem walające się po ziemi butelki, co z pewnością było sprawką Françisa (bo kogo by innego?). Postanawiając obudzić resztę moich współlokatorów spojrzałem na zegarek, który w końcu znalazłem na dnie mojej walizki.

Była 9:30.

Wodnym zaklęciem Aquamenti obudziłem natychmiast Albusa, Françisa i Mickela. Reakcje były przewidywalne: Mickel i Albus równocześnie skoczyli do łazienki. Po przyjacielskiej szarpaninie w środku został tylko Albus, a Mickel cierpliwie czekał na zewnątrz. Za to Françis, na początku wszystkim bardzo zaskoczony, uświadomiwszy sobie że minęła już połowa drugiej lekcji, padł z powrotem na łóżko, mówiąc: „Scorpius, przecież wiesz, że mam to wszystko gdzieś”.

Tak wyglądał w zasadzie mój co drugi poranek w Hogwarcie.

Do klasy udało nam się trafić dopiero na początek trzeciej lekcji. Oprócz rozzłoszczonego spojrzenia nauczyciela i prześmiewczych chichotów Gryfonów nie było żadnych większych reakcji. Usiedliśmy na naszych stałych miejscach i zajęliśmy się lekcją.

A każda kolejna godzina dłużyła mi się jeszcze bardziej… I nie chodziło tym razem o naukę. Lekcje były dosyć ciekawe, zaczęliśmy przerabiać zupełnie inny materiał niż dotychczas. Jednak czas dłużył mi się z powodu narastającego w mojej głowie napięcia. Było to skutkiem ciągłego rozmyślania o celu, jaki sobie z kolegami obraliśmy: zobaczyć Wielką Kałamarnicę.

Wiedziałem, że było to nieodpowiedzialne, niebezpieczne i lekkomyślne. Byłem tego świadomy. Jako Prefekt tym bardziej byłem przekonany, że z tego wszystkiego mogłyby wyjść same kłopoty, a wina za łamanie szkolnego regulaminu spadłaby głównie na mnie.

Jednak… coś mnie powstrzymywało – od rezygnacji, oczywiście. Chęć należenia do grupy? Dziecięce pragnienie przygody? Ciekawość?...

W mojej głowie walczyły dwie myśli, z czego jedna, ta dziecinna, nakłaniała mnie do złego, a druga, dorosła, nie chciała dopuścić bym wpadł w to bagno. A spodziewałem się, że byłoby to wielkie bagno.

Dlatego do końca lekcji narastał we mnie stres i strach. Gdy w końcu mieliśmy wolne udałem się z kolegami na obiad. Szybko coś zjedliśmy i upewniliśmy się, że większość nauczycieli przebywała jeszcze w Wielkiej Sali. Wtedy ruszyliśmy do akcji.

Pobiegliśmy nad jezioro tak szybko, na ile pozwalały nam nasze nogi. Po drodze parę zaskoczonych uczniów kuliło się, odsłaniając przed nami przejście. Musiało to wyglądać jak naprawdę wielki, monumentalny wyścig na śmierć i życie. Najlepsze było to, że nie walczyliśmy o żadną materialną wygraną – walczyliśmy o czas.

Paręnaście metrów od jeziora zakończyliśmy bieg i zaczęliśmy, oczywiście w żartach, wykłócać się który z nas był pierwszy. Tak naprawdę to Mickel, nie biorący w tym udziału, ciągle rozglądał się wokoło w poszukiwaniu niechcianych świadków. W końcu zadecydował:

– Chłopaki, idziemy.

Czym prędzej dobiegliśmy na skraj Zakazanego Lasu i jeziora. Nasz plan był prosty: obejść lasem kawałek jeziora, by oddalić się trochę od zamku. Wtedy bylibyśmy pewni, że raczej nikt nas by nie znalazł, zwłaszcza, jeśli wiele osób jadło jeszcze obiad. Mogliśmy być już o to spokojni.

Teraz naszym zmartwieniem było co innego. Kolejny punkt planu: wykurzyć kałamarnicę. Wcześniej żaden z nas nie zastanawiał się w jaki sposób moglibyśmy tego dokonać.

Usiedliśmy spokojnie.

– Ej, chłopaki. Wpadliście na coś? – zapytał Françis wpatrując się w ciemną taflę wody.

Musiało tam być naprawdę głęboko.

– Nie mam pojęcia… ­– mruknął Albus, po czym nastała cisza.

Przez chwilę wsłuchiwaliśmy się w spokojny śpiew ptaków, szum drzew i inne odgłosy natury. Za nami czaiły się cienie Zakazanego Lasu, a po drugiej stronie woda odbijała rażące promienie słońca.

– Kałamarnice jedzą małe ryby – stwierdził po chwili Mickel.

Wszyscy na niego spojrzeliśmy.

­– To może coś takiego? – Albus wstał i zerwał jakąś gałąź. Opierając się o kamień, wystający trochę bardziej nad taflą jeziora, wyciągnął różdżkę i zamienił wszystkie liście w małe rybki. Françis prychnął.

– Na Merlina, serio?...

Sarkastycznie się zaśmiał i podszedł do najbliższego małego drzewa, które było trochę wyższe od niego. Złamał je nogą, podniósł i po wrzuceniu zielska do jeziora zamienił je całe w o wiele większą ławicę ryb, niż wcześniej udało się to Albusowi. Ryby rozpierzchły się w wodzie.

– Ludzie to nie wypali. Musimy wymyśleć coś lepszego – powiedział złośliwie, przypatrując się Albusowi.

To było przykre. Nawet jeśli udało nam się wiele osiągnąć – niezauważalnie znaleźć się w tak dobrze ulokowanym miejscu do wykurzenia kałamarnicy ze swojego potulnego legowiska gdzieś na dnie – to i tak nie wiedzieliśmy co robić dalej. Czułem ulgę, bo prawdopodobne też było, że ten stwór już nie żył, i że po Magicznej Wojnie oraz tym, jak oszalał i już nigdy więcej nie był pozytywnie nastawiony do ludzi, w końcu zdechł.

Nagle wpadłem na pomysł, który spowodował niemiły skurcz żołądka przez myśl, że mógłby się on udać.

– Może po prostu… – podszedłem bliżej brzegu, decydując się ukazać mój plan przed pozostałymi. – Zrobimy tak?

Rzuciłem zaklęcie. Przez wodę rozbłysły setki iskier, które nawet nie dały radę rozświetlić dna. Zawiodłem się, bo myślałem, że uda mi się to z łatwością. Musiało tam być cholernie głęboko.

– I to jest geniusz! – Françis klepnął mnie po ramieniu.

W czwórkę zaczęliśmy rzucać przeróżne zaklęcia: świecące, kolorowe i te huczące. Zupełnie zapomnieliśmy, że mieliśmy się zachowywać incognito ­– uwierzyliśmy, że damy radę pokazać światu o istnieniu kałamarnicy. Ona musiała gdzieś tam być.

Minuty mijały. Françis wył jak wilk, a ja z resztą głośno się śmialiśmy. W pewnym momencie coś wyrwało mnie z tego transu rzucania zaklęć. Coś, co przeszywając całe moje ciało, było niskim, odległym dudnieniem. Poczułem to raz, ale byłem pewny, że dobiegało to z głębi jeziora.

– Ludzie Przestańcie! Zamknąć się! – zawołałem.

Albus i Françis przestali czarować i stanęli cicho, lecz Mickela musiałem powstrzymać ręką. Dopiero wtedy wszyscy się uspokoili.

Wydawało mi się, że zapamiętam tę ciszę na zawsze: żadnych ptaków, szumu wiatru, bądź czegokolwiek innego. Praktycznie nic. Słyszałem jedynie swój ciężki oddech i czułem krew szybko krążącą w moich żyłach. Czekałem w napięciu, bo byłem pewny, że coś zaraz się wydarzy. To samo ujrzałem na twarzach innych.

Chwila.

Nic.

Cisza.

Trzask gałęzi za mną.

Chciałem się odwrócić, lecz nie to okazało się teraz najważniejsze. Tuż po sekundzie, wyłoniło się coś, co wyczekiwaliśmy: tłuste, sine, macki wijące się nad taflą jeziora.

– Ha-ha! – zawołaliśmy zwycięsko.

Zdumiony podziwiałem stworzenie, które od lat uważano za zmarłe. Wielka Kałamarnica wysunęła z wody kawałek garbu, który nawet tak ogromny, był pewnie tylko czubkiem góry lodowej. Usłyszałem za sobą kolejne trzaski gałęzi – nie odwróciłem się, nie mogłem oderwać wzroku od tego potwora.

Nagle jedna z jego macek powędrowała w naszą stronę. Pędziła tak szybko, że nie zdążyliśmy zareagować. Albus został owinięty żelaznym uściskiem i podniesiony do góry nad wodę.

– Albus!

Kobiecy głos niezwykle mnie zaskoczył.

– Co? – wykrztusiłem.

Tuż koło mnie stanęła Rose wymachująca rękoma.

– Idioci! Zróbcie coś!

Wszystko działo się za szybko. Zaczęliśmy rzucać zaklęcia petryfikujące, ale było to bezskuteczne. Stwór ciągle się wił, nie dając nam szansy na trafienie. Chyba wszystkich ogarnęło wtedy przerażenie. Nie chcieliśmy by Albus został pożarty przez górę sinego, tłustego cielska. Niestety nie wiedzieliśmy co więcej robić, ale nie potrafiliśmy stać bezradnie wysłuchując wołań chłopaka o pomoc.

– Albus… – jęknęła Rose nadal starając się trafić w kałamarnicę.

Spojrzałem przez jej ramię i zdałem sobie sprawę, że za tymi wszystkimi drzewami zbliżały się do nas nieznane mi sylwetki.

W końcu ujrzałem dwóch mężczyzn, których za nic nie umiałem rozpoznać.

– Co tu się do jasnej cholery dzieje! – wrzasnął jeden o blond włosach i lekkim zaroście.

– Odsuńcie się dzieciaki – drugi, wyższy, brązowowłosy, z okularami na nosie, zwrócił się do nas spokojniej,  lecz zdecydowanie.

Obaj zaczęli rzucać skomplikowane zaklęcia, które po paru sekundach zmusiły kałamarnicę do wypuszczenia Albusa i powrotu na dno jeziora.

Wyższy mężczyzna zdjął z siebie wierzchnią koszulę i z skupioną miną wskoczył do wody po Potter. Drugi wyglądał za to na naprawdę rozwścieczonego.

– Co wy sobie, na Merlina, wyobrażaliście?! Cały Hogwart widział wasze przedstawienie!

Patrzył przez chwilę na każdego z nas, lecz ja nie byłem w stanie wytrzymać jego morderczego spojrzenia. Wbiłem wzrok w ziemię. Nagle rozbrzmiał pewny siebie głos Françisa:

– A niby kim pan jest-

– Nauczycielem! – przerwał mu wściekły mężczyzna, co od razu podłamało chłopaka.

Francis, już nie tak pewny, spuścił wzrok, wyglądając równocześnie na dość zirytowanego.

– Profesor Leonard Lang. Quidditch, dla jasności – po chwili nauczyciel dodał spokojniej. – A to jest Profesor Conrad Wellington, eliksiry.

Olśniło mnie. Przecież to byli nowi nauczyciele! Skarciłem siebie w duchu za brak zainteresowania podczas rozpoczęcia roku szkolnego. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę jak bardzo zaniedbałem w ostatnim czasie moje obowiązki prefekta..

– A teraz wszyscy marsz do dyrektora.

Ruszyliśmy w stronę zamku, jednak Rose chciała coś powiedzieć:

– Ale ja nie…

– Wszyscy! Natychmiast!

To było na tyle. Tak jak się spodziewałem – nic dobrego z tego wypadu nie wyszło. Albus przez kąpiel w lodowatym jeziorze strasznie się rozchorował, nie wychodził z Skrzydła Szpitalnego przez prawie tydzień. My, za to, długo tłumaczyliśmy się przed Dyrektorem co na celu miało to całe zajście. Wladimir Johnson, bardzo rozbawiony naszą opowieścią o udowadnianiu światu, że kałamarnica wciąż żyje, odjął Sltyherinowi „tylko” 200 punktów. Był niezwykle zawiedziony naszą postawą oraz łamaniem regulaminu szkolnego. Mnie szczególnie zabolał nie sam fakt, że mógł, co jednak nie zrobił, odebrać mi tytuł Prefekta Slytherinu. Bolało mnie to, w jaki sposób na nas patrzył. Nie znosiłem zawodzić ludzi, nawet nauczycieli, którzy i tak byli dla mnie tylko obcymi ludźmi.

Oprócz odebranych punktów, dostaliśmy długoterminowy szlaban. Nie mogliśmy przez to wychodzić w weekendy do Hogsmeade, a w soboty byliśmy zobowiązani by całe popołudnia pomagać gajowemu Hogwartu.

Lecz niestety to nie był koniec wszystkiego co spotkało nas po tej niemałej przygodzie. Prawie każdy dostał od swoich rodziców wyjca (ja na szczęście nie) i w zasadzie wszyscy oczerniliśmy się w oczach nauczycieli. Pełno uczniów podziwiało nas za to, co osiągnęliśmy – przecież wypłoszyliśmy Wielką Kałamarnicę – ale większość Ślizgonów i tak nie chciała nam przebaczyć tylu utraconych punktów.

Ale co mogliśmy więcej zrobić? Nic.

W zasadzie to... opłaciło się.