2. Naiwność brata

Rozdział dedykowany Piratowi, bo bardzo spodobała mi się jej reakcja na wieść o założeniu bloga oraz dlatego, że uwielbia Albusa :)

~~

Nie musiałem spoglądać w „niebo”, by zrozumieć, że działo się coś osobliwego. Już sam widok setek zaskoczonych twarzy wykreował w mojej głowie bezkresną ilość scenariuszy co mogło się stać. Jednakże tylko jeden z nich był stuprocentowo pewny.

Moje pełne politowania spojrzenie padło na chłopaka, o kruczoczarnych włosach, wiercącego się na krześle z podekscytowania. Jego twarz naiwnie wyrażała zaskoczenie, które w znacznie wiarygodniejszej wersji można było zaobserwować u kogokolwiek siedzącego w Wielkiej Sali. Co chwilę ponawiał marne próby zaakcentowania swojego „przerażenia i bezsilności”, ale spojrzenia jego znajomych bardziej zachęcały go do wyrażenia tryumfu niż trzymania się planu.

Gwiazdy dalej gasły, a ja przejrzałem mojego starszego brata, chociaż sam nie miałem pojęcia, jak wszystkiemu zapobiec. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, próbowałem zabić go wzrokiem. Tak byłoby najlepiej. „Jamesie Potterze, co z ciebie za dzieciak” pomyślałem, lecz najwyraźniej moja postawa jedynie wywołała u niego rozbawienie co ukazał natychmiast poprzez złośliwy uśmiech. Zawsze tak było. Gdy kiedykolwiek nie byłem po jego stronie albo broniłem ofiary jego żartów, zawsze drwił ze mnie i sarkastycznie mówił „Albus Potter, bohater prawie jak ojciec.”. Irytujące.

Postanowiłem powrócić do rozmowy Ślizgonów siedzących tuż przy mnie. Niestety „Hogwarcka Kałamarnica” została już porzucona. Znacznie ciekawszym zajęciem stało się dla nich pogardzanie tymi, którzy odrobinę bardziej przejęli się powstałym nad nami zjawiskiem. Chaos powiększał się równie prędko, jak rosła jedna jedyna gwiazda, która pozostała na środku sufitu.

Było to niezwykłe. Nie sama „supernowa”, jak to po mugolsku określiła głośno jedna z Puchonek w pobliżu. Niezwykłe były te wszystkie bezsensowne reakcje, objawiające się w najgorszym przypadku wchodzeniem pod stół.

Uśmiechnąłem się. Tylko na to było mnie stać pod natłokiem fali śmiechu wirującej wokół mnie. Czy czyniłem to z wymuszenia? Możliwe. Nie byłem pewny, czy wszystkim tym ludziom współczuję z powodu moich kumpli czy sam z nich drwię. Wiedziałem tylko, że zbliża się apogeum nieokrzesania, krzyku i histerii, gdyż ogrom złotych płomieni pożarł już każdy skrawek nieba. Gwiazda rosła i zbliżała się. Strach uczniów już dawno przelał czarę goryczy, przez co kilkoro nauczycieli wstało i zaczęło rzucać niewerbalne zaklęcia. Nic nie skutkowało.

Zacząłem się zastanawiać, czy to nie jest przypadkiem właśnie ten moment. Chwila, w której mój nieroztropny brat zajdzie o krok za daleko. Zawsze wszystko uchodziło mu na sucho, a w głębi serca marzyłem, by James w końcu się potknął. Miałem tylko nadzieję, że nie kosztem innych ludzi.

Gwiazda się zatrzymała. Wszystkim wydawało się, że to już koniec, że efekty czarów nauczycieli stały się w końcu widoczne. Intuicja podpowiadała mi jednak zupełnie co innego i niestety miałem rację. Sztylet strachu przeszył serce każdego w Wielkiej Sali. Rozniósł się krzyk tłumu i nawet moi przyjaciele nie byli już tacy pewni siebie. Gwiazda wybuchła, a my doznaliśmy szoku.

Nic nam się nie stało.

Poczuliśmy tylko falę chłodnego, przyjemnego wiatru. Niebo wyglądało jak zazwyczaj. Nic poza tym nie widziałem, było ciemno, wszystkie świece zostały zgaszone. Nadal trwające uczucie niepokoju wzmogła wszechobecna cisza. Na szczęście dość szybko pojawił się nieśmiały szept rozmów. Żadnych krzyków, tylko spokój. Ulżyło mi. Nic się nie stało.

Nagle wszyscy odwrócili się w stronę mównicy (a przynajmniej tak mi się wydawało), bo zaczął stamtąd dobiegać wyraźny stukot butów.

– Witam wszystkich! – rozległ się męski głos z wyraźnym, rosyjskim akcentem.

W jednym momencie zapaliła się każda świeca w Wielkiej Sali, a wzrok każdego ucznia powędrował w stronę wysokiego, ciemnowłosego (lecz z lekką siwizną) mężczyzny ze specyficzną fryzurą, wąsami i kozią bródką. Stał uśmiechnięty z rozpostartymi ramionami.

– Nikt mu nie uwierzy, że zrobił to bez różdżki – zaśmiałem się cicho do Françisa, który przytaknął ze złośliwym uśmiechem. To, co czasem robił dyrektor, było niedorzeczne i głupie. Kto o zdrowych zmysłach by poświadczył, że dokonał on niemożliwego? „Kontrolowana magia bez różdżki”, prychnąłem i wytężyłem wzrok w poszukiwaniu kogokolwiek, kto mógłby zapalić świece.

– Nazywam się Wladimir Johnson – kontynuował. – Jestem dyrektorem Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Dziękujemy naszym uczniom za niezwykły popis, dobry humor zawsze w cenie – zaśmiał się charakterystycznym, przeszywającym serce śmiechem.

Jego twarz nie wyrażała żadnego napięcia czy zdenerwowania. Wyglądał, co mnie bardzo dziwiło, jakby zupełnie nie przejmował się wcześniejszym wydarzeniem.

– Jak pewnie wiecie, jestem pierwszym dyrektorem od czasów odbudowania szkoły po wielkiej wojnie. Jestem dumny, że w końcu w te wakacje przy pomocy naprawdę wielu ludzi, którym z całego serca dziękuję, udało się zakończyć wszelkie prace i rozbudowano to przepiękne miejsce! Oczywiście doskonalenie szklarni, lochów, boiska do quidditcha oraz wielu innych miejsc, w żaden sposób nie było zauważalne przez te wszystkie lata, jednakże teraz mogę obwieścić, że wszystko jest już w stanie idealnym! A teraz, jak co roku, chciałbym powiadomić nowych uczniów i przypomnieć starym, że wstęp do Zakazanego Lasu oraz kąpiele w pobliskim jeziorze są zabronione – w tym momencie uważnie rozejrzał się po całej Sali.
Nie wiedziałem, czy tylko tak mi się wydawało czy nie, ale dłużej zatrzymał swój wzrok właśnie na mnie. Byłem pewny, że się uśmiecha, jednak mnie przeszył dreszcz. Jego kocie spojrzenie zawsze wywoływało u mnie silny niepokój.
– Resztę ważnych informacji przekażą wam wasi opiekunowie domów oraz prefekci, którzy zaprowadzą pierwszorocznych do ich dormitoriów.

Pogłaskał swoją kozią bródkę i cofnął się parę kroków. Zajął się przedstawianiem nauczycieli, a mój umysł z każdym jego słowem dążył do całkowitego wyłączenia. Po głowie krążyła mi tylko jedna myśl: „kąpiele w jeziorze”. Znajomi Ślizgoni najwyraźniej podświadomie podchwycili to, gdyż po chwili rozwinęła się między nami rozmowa właśnie na ten temat.

– Skąd możecie wiedzieć, że ona istnieje, skoro nigdy jej nie widzieliście? – Françis, marszcząc brwi z politowania, przerwał Mickelowi, który wraz z Scorpiusem zastanawiali się nad rozmiarami kałamarnicy z naszego jeziora. Wiedziałem, do czego on zmierza, znałem go aż za dobrze. Chłopcy spojrzeli na niego badawczo i zanim zdążyli się odezwać, on odrzekł:

– Powinniśmy to sprawdzić, wszyscy przekonaliby się wtedy o jej istnieniu, jeśli w ogóle jeszcze tam tkwi gdzieś na dnie.

Na jego twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech. Reszta z nas wyglądała na zaskoczonych, oprócz Scorpiusa, który patrzył na niego z ukosa.

– Chyba nie myślisz, że…

– Że co? Że tam nie pójdziemy? Że złamiemy regulamin? – Françis spojrzał na niego zażenowany, po czym zaśmiał się i zapytał przesłodzonym głosem: – Masz cykora, prefekcie?

– W twoich snach! – odpowiedział mu i z udawaną powagą zrobił obrażoną minę. Od razu zaśmialiśmy się i kontynuowaliśmy rozmowę. Postanowiliśmy wywabić potwora następnego dnia. Postanowiliśmy… wykapać się w jeziorze.

W żadnym stopniu nie przejmowałem się, że złamiemy szkolny regulamin. Niepokoił mnie jedynie dyrektor, a raczej moment, kiedy mówiąc właśnie o tym zakazie, patrzył wprost na mnie. On nie mógł przewidzieć naszych planów. Nie miał szans…

Z rozmyślań wyrwał mnie koniec Ceremonii Przydziału. Dyrektor, życząc smacznego, zaprosił wszystkich do jedzenia i tym akcentem zakończyła się formalna część uczty. Potem było tylko żarcie. Wszyscy zabrali się do konsumpcji, jednak ja nie byłem w stanie nic zjeść. Już od pół roku miałem mimowolny wstręt do tej czynności. Pochłaniała zdecydowanie za dużo czasu, a nie dawała moim zdaniem za wiele korzyści, jedynie brudne naczynia. Maltretowałem widelcem tłuste ciastko, za to mnie w myślach męczyło tajemnicze spojrzenie Wladimira Johnsona.

Chłopcy w końcu poruszyli temat wieczornej imprezy, co trochę zajęło mi myśli. Była ona organizowana co roku, pierwszego dnia szkoły, w Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Nie byłem pewny, czy chciałem brać udział w tym „przedstawieniu”, ale padła propozycja zaproszenia ludzi z innych domów, więc nie mogłem nie skorzystać z okazji. Ślizgoni NIGDY nie zapraszali nikogo z innych domów.

Z mojej strony padło Rose i parę innych osób. Z takim składem impreza musiała się udać.